Sekou

Op het verhaal over Sekou kwam spontaan € 4.500,- binnen. Fantastisch! Daarmee konden we meteen aan de slag; het bedrag is volledig gereserveerd voor hem.

De röntgenfoto’s van zijn bovenbeen zijn gemaakt in het lokale ziekenhuis, wat nog de nodige voeten in de aarde had, vooral door het gebrek aan elektriciteit. De beelden zijn inmiddels beoordeeld door een ervaren orthopedisch chirurg in Miami (VS). Er blijkt inderdaad het nodige aan de hand te zijn met het bot en het omliggende weefsel, maar de voorlopige conclusie is dat een amputatie waarschijnlijk niet nodig is. Dat is belangrijke informatie voor de keuze van een geschikt ziekenhuis in Bamako. Ook moet nog worden onderzocht of de vleesetende bacterie volledig uit zijn bloed verdwenen is.

Het militaire ziekenhuis in de buurt van Bamako,  gespecialiseerd in amputaties en protheses, is dan misschien niet de juiste plek. Eén van onze bestuursleden is hierover nu in contact met een arts van Médecins du Monde om dit verder uit te zoeken.

De logistiek blijft een uitdaging: Sekou spreekt alleen Peul, heeft geen identiteitspapieren, en in het ziekenhuis is een begeleider nodig die zijn taal spreekt, de voortgang kan bewaken, voor eten zorgt en het overleg kan voeren. Onze betrokkenheid blijft dan ook essentieel. Stap voor stap!

Er is inmiddels een leraar gevonden, een Dogon, die nu als privéleraar lesgeeft aan Sekou en twee andere Peuljongens op Hère Bugu. Een mooi voorbeeld van een echt Hère Bugu intercultureel project. De komende zes maanden leren ze Frans, lezen, schrijven en rekenen. Verder is er een klaptafel gemaakt en een voorraad kruiderijen aangeschaft waarmee Sekou’s moeder nu langs het zandpad kan verkopen om wat te verdienen, nu Sekou geen schaapsherder meer is.

Individuele ontwikkeling op Hère Bugu

Sékou zelf is, zoals velen al opmerkten, een uitzonderlijke jongen. Op het platteland, in de besloten gemeenschappen van de verschillende etnische groeperingen waaruit hij voortkomt, leeft men doorgaans nog sterk volgens traditionele normen. Vooral in moeilijke tijden werken  tradities als een houvast en strikter nageleefd. Ze worden ervaren als bescherming, terwijl ze in werkelijkheid vaak effectieve vooruitgang in de weg staan. De neiging naar groepsisolatie als vermeende vorm van veiligheid krijgt dan voorrang op de ontwikkelingsmogelijkheden en aanpassing aan de omgeving. Dat maakt ruimte voor individuele groei nog lastiger dan het al was.

Dat fenomeen kennen we maar al te goed. Daarom heeft het creëren van een veilige omgeving bij ons de hoogste prioriteit. Binnen die veilige ruimte kunnen mensen zich individueel ontwikkelen, zonder dat de verbinding met hun groep in gevaar komt. Tegelijk heeft dat weer een gunstige uitwerking op de integratie en samenwerking binnen Hère Bugu en daarbuiten.

Dit is één van de sleutels tot het relatief grote succes van de werking van het Hère Bugu-concept. Tijd speelt daarbij een cruciale rol. Hère Bugu bestaat inmiddels zeventien jaar, en wat ooit stap voor stap is opgebouwd is nu vanzelfsprekend geworden. Steeds meer medewerkers ondersteunen dit proces.

Terug naar Sekou

Uit het volgende blijkt hoe Sekou een goed voorbeeld is dat persoonlijke ontwikkeling binnen de gemeenschap, met de juiste ondersteuning, mogelijk is.

Toen Baba Sekou vertelde over de hulp van Rondom Baba, over de medische plannen, de lessen en de verkooptafel voor zijn moeder,  deed Sekou zijn hoofddoek helemaal af en zei: “Nu wil ik Yvonne zien.” We spraken elkaar via WhatsApp video, met Baba als tolk. Sekou (15 jaar) keek me recht aan  wat ongebruikelijk is binnen zijn traditie  en zei:

“Ik zal alles doen om de kans die ik krijg te laten slagen. Maar ik stel mijn ontwikkeling ten dienste van mijn volk, de Peulen. Zij hebben zich niet kunnen ontwikkelen binnen de maatschappij, en daarom worden we nu vervolgd. Ik krijg nu een kans om daar iets aan te doen. Daar ben ik klaar voor.”

De volgende dag ontmoette hij zijn onderwijzer. De foto die toen werd genomen is veelzeggend. Sekou heeft geen kledingkast om uit te kiezen, maar hij had zeer zorgvuldig delen van zijn klederdracht afgelegd  en op een originele, eigenwijze manier, zijn hoofdtooi samengesteld. Hij kiest voor zichzelf als individu. We zijn ontzettend benieuwd hoe hij zich verder zal ontwikkelen.

Een zomerkamp

Op onze gewone school zitten 150 kinderen van Hère Bugu,  kinderen van ‘ontheemde’ Peulen die bij ons wonen. Zoals overal in Mali is er ook bij ons drie maanden schoolvakantie, een ‘winterstop’: het is dan iets koeler, maar er zijn ook stofstormen, regen, bronchitis en malaria.

de externe kinderen die nu even intern mogen zijn

aan het ontbijt

In de wijde omgeving van Hère Bugu zwerven veel jonge kinderen rond: bedreigd, misbruikt soms en verlangend naar een beetje vreugde. Velen van hen waren op het Oudejaarsfeest van onze rijstactie. Daar heeft Baba een selectie gemaakt van 40 kinderen uit verschillende etnische groepen. Zij verblijven nu op Hère Bugu: ze eten, spelen en slapen daar samen met de aanwezige Peulkinderen,  in totaal 180 kinderen (niet alle schoolkinderen doen mee, sommigen moeten ‘werken’).

zorgen voor de planten en bomen

Onze medewerkers zetten zich vrijwillig in voor deze extra activiteiten. Een deel van de dag is gevuld met spelletjes. Daarnaast wassen de kinderen hun kleren, helpen ze bij de maaltijd bereiding, leren ze planten en bomen verzorgen, zorgen ze voor de dieren, houden ze Hère Bugu schoon, en zitten soms ook even in de klas om naar verhalen te luisteren.

schoonmaken en opruimen met plezier

’s avonds de bioscoop

de Hère Bugu moeders koken voor de kinderen

de nieuwe leraar van Sekou, stomverbaasd over de wonderlijke plaats waar hij nu is terechtgekomen, doet spontaan ook mee en geeft  ondertussen bijles aan kinderen die dat willen.

Samen blijven we het verschil maken

Veel van jullie steunen ons al jaren,  als donateur, als meedenker, of gewoon door betrokken te blijven. We willen jullie daarvoor echt bedanken. Zonder jullie zou Hère Bugu niet zijn wat het is.

Toch blijven we ook nieuwe stappen zetten, zoals bij Sekou, of met het zomerkamp, of de opvang van kinderen die alles zijn kwijtgeraakt. Dat vraagt steeds weer om extra inzet, ook financieel. Maar we begrijpen dat je niet altijd opnieuw kunt of wilt geven. Misschien kun je wél iemand anders enthousiast maken? Een vriend, buur, collega? Je kunt dit verhaal delen, of gewoon vertellen wat jou raakt in wat we doen.

Voor wie (weer of voor het eerst) wil bijdragen: dat kan, groot of klein. En je mag altijd aangeven wat je belangrijk vindt, onderwijs, medische hulp, opvang. Dan zorgen wij dat jouw bijdrage daar terechtkomt. Direct, eerlijk en zonder omwegen.

We werken op  een manier die werkt: kleinschalig, betrokken, met kwaliteit en vertrouwen. Wat we doen….. komt aan. Daar kun je op rekenen.

Dank je wel dat je dit leest. En dat je meedoet, op jouw manier.