“Al die kinderen zijn op de wereld gekomen, onbevangen en met een verlangen naar licht en kleur, naar schoonheid, warmte, geborgenheid en goedheid.”

Sterrenogen

Lang geleden, gaven we met het Ned. Euritmie Ensemble, waaraan ik als spreker verbonden was, een kindervoorstelling in een Oost-Duitse stad. De Berlijnse muur was net gevallen. De hele stad ademde een grijs-grauwe atmosfeer. De communistische eenvormigheid hing nog fantasieloos in de straten. De scholen waren enorme kazernes waar de kinderen tussen de middag een groezelige hap eten kregen uit gaarkeukens. Het theater was groot en onaantrekkelijk. Voor de voorstelling stroomden er tegen de duizend kinderen naar binnen. Armoedig gekleed met grauwe gezichtjes werden ze in rijen naar binnen geloodst. En toen gingen de zaallichten uit, het geroezemoes verstomde, de gordijnen gingen open en op het podium werd een sprookje van Grimm verbeeld in prachtige kleurrijke kostuums en met een schitterende belichting. Ik stond op de zijkant van het podium en werd belicht door een spot. Het verhaal werd afgewisseld met muziek, gespeeld door een kwartet in de orkestbak. Tijdens de muziekgedeeltes ging mijn lichtspot uit en had ik gelegenheid de zaal in te kijken. Wat ik zag overrompelde me. Honderden kinderogen, glanzend als sterren, gericht op het podium. Als grote schoteltjes absorbeerden ze de wereld van licht en kleur en het verhaal over strijd, prinsessen, boeven en helden met goede afloop. Al die kinderen zijn op de wereld gekomen, onbevangen en met een verlangen naar licht en kleur, naar schoonheid, warmte, geborgenheid en goedheid. Hun wereld bleek anders. Maar even, in de beschutting van dat theater, warmden ze zich op en dronken ze van de beelden als voedsel voor hun ziel. Ik verdronk bijna in die sterrenogen.

Kerstavond alleen

Afgelopen Kerstavond was ik alleen. Mijn kinderen zijn verspreid over de wereld en ik pas op een hele leuke jonge hond in het huis in Londen van één van hen. Ik heb er weloverwogen voor gekozen. Schrijven, lezen en mediteren had ik me voorgesteld. Maar het werd vooral veel wandelen in een grijs, regenachtig Londen met een rusteloze pup in modderige parken. Op Kerstavond keek ik nog even naar berichten op mijn telefoon. Ik las een confronterend verslag van De Correspondent over wat zich in Gaza afspeelt. Ik zag de kinderen voor me. Al die kinderen zijn op de wereld gekomen, onbevangen en met een verlangen naar licht en kleur, naar schoonheid, warmte, geborgenheid en goedheid. Het beeld werd groter en ik zag de kinderen van Mali, Oekraïne, alle kinderen in de wereld in oorlog en armoede. En toen ineens zag ik mezelf, alleen op Kerstavond in een vreemd huis en een vreemde stad. Oude wonden gingen open en verdriet overspoelde me. Natte-wangen-verdriet.

Machteloosheid

Op zo’n moment kunnen de zwarte gaten in je ziel zich melden, de verstopte verdrietbubbels. Stromen van verdriet over anderen vermengen zich met je eigen stromen tot een onoverzichtelijke poel. Door het verdriet en de ellende van anderen, zeker van kinderen, onder ogen te zien en mee te dragen loop je altijd het risico dat je eigen verdriet ineens zijn kop opsteekt en zich erin mengt. Dat kan en dat mag. Maar na een poosje huilen is het wel belangrijk om te kunnen onderscheiden wat bij wie of wat hoort, anders zou je er zomaar in kunnen verdwalen.

Moed

Wat je voor dat onderscheid nodig hebt is moed. Moed gaat niet uit zichzelf aan het werk. Moeheid, luiheid, lafheid of zelfmedelijden kunnen sterker zijn. Of angst dat je het niet aankunt. Je kunt kiezen. Wat wil je sterker laten zijn? Eens, ‘s nachts op het dak in Mali, vechtend tegen wanhoop, was het alsof ik de sterren tegen me hoorde zeggen: “Jíj bent niet belangrijk”, “het is belangrijk dat je er bént”. Dat trok me toen eruit. Wat ook helpt is denken: Al die kinderen zijn op de wereld gekomen, onbevangen en met een verlangen naar licht en kleur, naar schoonheid, warmte, geborgenheid en goedheid. Als zíj zo moedig zijn, hoe kan ik mij dan afwenden?

Kinderfeest

Op Oudejaarsdag wordt op Hère Bugu het jaarlijkse kinderfeest weer gevierd. Een feest voor ongeveer 450 kinderen. Ik zal er weer bij zijn, online. Iemand loopt rond met mij op de WhatsApp. Heel veel kinderen zullen stralen en genieten en daarna de herinnering koesteren. En het kan gebeuren dankzij al die mensen die zorgen dat Hère Bugu blijft bestaan door klein en groot bij te dragen, door het jaar heen én met de decemberactie. We doen het en we doen het met z’n allen! Wíj zijn niet belangrijk, het is belangrijk dat we er zijn.

________❤️________

Met de Rijst en Gierstactie doen wij aan ruimhartigheid.

Een zak rijst van 100 kilo kost € 85,-
Een zak gierst van 100 kilo kost € 50,-
overmaken o.v.v. Rijstactie

Naar:

Stichting Rondom Baba
NL98TRIO 078 474 05 93

of via de donatiepagina:
https://rondombaba.nl/doneren/