“Ik liep met stevige pas over Hère Bugu richting de muur aan de zuidzijde. In mijn handen een pannetje krachtige vissoep. Ik was op weg naar een tienjarige zwaar ondervoede en gewonde Peuljongen die op een matje op het zand lag, buiten de muur van Hère Bugu, waar hij met z’n familie was neergestreken. Ik zag de hoofden van de medewerkers die ik passeerde zich naar me omdraaien, ik voelde hoe hun ogen me volgden en tegelijk met hen zag ik mezelf ook, lopend met m’n pannetje en ik wist dat het niet goed was. Maar ik kon niet meer terug.”  (https://rondombaba.blogspot.com/2020_01_05_archive.html)

____________________

Bovenstaande tekst is het begin van een lange blog die ik schreef op 9 januari 2020. Ik las hem vandaag terug en voelde weer de ontroering én ontreddering van dat moment. Eerlijk gezegd lopen de tranen erbij over mijn wangen. Wat ik daar beschrijf is het dilemma waar ik bijna dagelijks mee te maken heb, ook na 16 jaar Hère Bugu. Wat is hulpverlening, wat is samenwerking, wanneer doe je goed? Al het goede heeft zijn schaduwkant. Heb ik die voldoende in het vizier?

Nu ik niet meer op Hère Bugu woon moesten Baba en ik een nieuwe manier vinden om te communiceren. We begonnen elkaar te sparen om elkaar niet zwaarder te belasten. De gesprekken werden minder en het leek of het vuur voor Hère Bugu dat tussen ons brandt kleiner werd.

_____________________

Ik vertelde Baba niet over hoe moeilijk het is om op afstand, vanuit Nederland, voldoende geld bij elkaar te krijgen, al het werk te verzetten en mijn leven hier voornamelijk aan Hère Bugu te wijden. Ik vertelde niet hoe moeilijk het is om hier te leven met het voortdurende bewustzijn van de nood daar. Hoe zou ik hem kunnen belasten met mijn zorgen in de extreem zware omstandigheden waarin hij leeft?   Ik vertelde natuurlijk wel uitgebreid over de vele betrokken donateurs, over de successen, over de mensen die we bereiken met ons verhaal. Ik vertelde de ‘goodies’.

Baba op zijn beurt spaarde mij ook en vertelde nauwelijks over het gevaar, de moordpartijen, de martelingen rondom Hère Bugu, over de honger van de mensen, de criminaliteit onder de jongeren met hun kalasjnikovs, de dagelijkse zorgen en verdriet.  Ook hij vertelde telkens weer de ‘goodies’. ‘Rien de mal a Here Bugu’, geen problemen op Here Bugu. Het gaat goed, de speelklassen, het medisch centrum, de tuinen en er gaat een enorme kracht van uit en geeft hoop op een betere toekomst aan velen. En ik weet dat het waar is, ik zie het op de foto’s en hoor het van andere medewerkers.

__________________

Gelukkig hebben we deze fase  achter ons kunnen laten. Baba en ik spreken elkaar tegenwoordig op vaste tijdstippen tweemaal in de week een paar uur en daartussendoor kort in geval van  acute dingen. We sparen elkaar niet meer, we delen de zorgen  en dragen die samen. De energie is terug!

Maar toch, hoe doe ik het hier dan, met jullie, onze volgers, met de mensen van de rondom baba app, de lezers van de blog, met mijn  familie en vrienden? Wat vertel ik wel, wat niet? Laat ik alleen de mooie  dingen zien? Moet ik ook meer de schaduwzijde laten zien terwijl we al doodgegooid worden met onverdraaglijk nieuws op tv en in de krant? Hoe blijven we mentaal gezond onder dit alles. En ook, waarmee breng ik Rondom Baba in gevaar? Krijg ik nog een visum als ik hier laat zien wat de gevolgen zijn van het huidige regime daar? En overzie ik genoeg de enorme geopolitieke transformatie die gaande is om een objectief beeld te kunnen schetsen?

____________________

Vorige week hadden we weer een lang gesprek. Baba zat op zijn dak bij een temperatuur van 48 graden. Het was Tabasky, het offerfeest. Zijn zoon had een oude ventilator op een poot verbonden aan een accu (er is in Mali geen stroom meer en er komt dus ook geen water uit de kraan). Daar zat hij onder. We spraken over de mentale kwaliteiten die we nodig hebben om in zware omstandigheden onze veerkracht en weerbaarheid te behouden of in ons geval, aan deze kant van de welvaartskloof, nieuw leven in te blazen. Bij zulke gesprekken gaat er een ongekende kracht van hem uit.

Ongeveer aan het einde van het gesprek kroop zijn jongste dochter , Mirjam van zeven, bij hem op schoot. Ze huilde omdat ze boos was op iemand en had haar vader nodig. Een verdrietig klein meisje. Terwijl ik naar haar keek bedacht ik me dat ik de volgende week een pakket kralen naar Mali zou sturen voor de armbanden. Pakketpost is vreselijk duur maar zou het niet leuk zijn om daar een cadeautje voor haar bij te smokkelen? Hoe belangrijk kan zoiets zijn in een kinderleven, een mensenleven dat er zomaar een soort kerstengel op je pad komt. Ik vroeg haar wat ze het liefste wilde hebben…………

En daar begon het, het dilemma!

________________

Tien minuten daarna plaatste ik in een impuls de volgende tekst op de rondombaba whatsapp groep:

“Volgende week stuur ik een pakket naar Mali met kralen voor de armbanden. Nou wil ik graag van die gelegenheid gebruik maken om de liefste wens van een 7 jarig meisje, Mirjam, vervullen. Ze wil zoooo graag een witte babypop. (ik heb haar verteld dat mijn eerste lievelingspop zwart was omdat ik dat het liefste wilde maar haar keus stond vast). Liever dus ook geen stoffen pop want die is daar heel gauw 🤪 zwart.  Ik loop het risico straks een poppenwinkel te moeten beginnen maar ik gok op een mooie pop voor Mirjam. mail me!”

________________

Er werden natuurlijk liefdevol poppen aangeboden, maar ik zat ondertussen met mijn zelf veroorzaakte dilemma. Ik was met deze actie even helemaal uit mijn rol gestapt. En ik moest meteen denken aan het slot van de blog waarmee ik dit verhaal begon:

“Het is mensenwerk wat we hier doen. Het is maatwerk, meesterschap, vakwerk. Dat mag ik nooit vergeten anders breng ik mezelf en de ander in gevaar. Daarvoor ben ik niet hier.
Sommige lessen kan ik niet vaak genoeg leren.”

_____________

Het moet in dit geval bij één pop blijven. Een heleboel poppen meenemen veroorzaakt een heel ander probleem want het is nooit genoeg.  Ik  zelf dank in ieder geval deemoedig alle mensenengelen die op míjn pad zijn gekomen sinds ik dit werk doe. Misschien wilde ik  dat eigenlijk delen toen ik impulsief de poppenoproep deed, jullie deelgenoot maken. En Mirjam ondertussen kan niet wachten op haar eigen pop.

Hère Bugu gaat over liefde en over gelijkwaardigheid, respect en eerlijkheid. Zolang dat maar nooit uit het oog verloren wordt.