“Rien de problèmes à Here Bugu: Er zijn geen problemen op Here Bugu”. Dat is de lijfspreuk van Sedou die hij me laat horen wanneer ik met hem telefoneer. En dan: “De vogels zingen naast je huis, die weten dat je terugkomt”. Dat zegt hij om mij en vooral zichzelf moed in te spreken. Het ontroert me elke keer.

Ook Baba weet me telkens te overtuigen dat het ondanks de zware omstandigheden goed gaat. Ze missen me en ik mis hen. Maar de saamhorigheid is sterk en de morele steun die ze, naast de financiële steun, voelen vanuit Stichting Rondom Baba helpt enorm.

De oorlog in Mali
De oorlog in Mali duurt al 10 jaar. In 2012 drongen Alqaida en IS het land vanuit de noordelijke woestijn binnen na de moord op Kaddafi. Lokale minderheden sloten er zich bij aan. Inmiddels is voor niemand meer duidelijk wie de vijand is van wie. Zijn het de jihadisten of de verdeelde bevolking met hun zelfverdedigingstroepen die elkaar uitmoorden? De corrupte politie, marechaussee, regering, leger of de werkeloze en verloren jongeren die rondlopen met Kalasjnikovs en de games op hun telefoon in de werkelijkheid naspelen? Zijn het de lokale partnerorganisaties van Ngo’s die om hun bestaan vechten en de bevolking afpersen of is het toch Frankrijk en de buitenlandse blauwhelmen, de Minusma die er rondliepen. In de afgelopen tien jaar is het steeds onoverzichtelijker geworden.

Na een ernstige aanval op een kazerne door de jihadisten niet ver van Here Bugu volgt een inspectie. Het probleem is dat er na de aanval nog veel meer doden vallen door de razzia’s onder de bevolking op zoek naar daders. Wij hebben 500 vluchtelingen, die mogen zich dan niet vertonen. We zijn bezig te onderzoeken of ze identiteitskaarten kunnen krijgen. Dat is moeilijk bij gebrek aan geboorteaktes en moet met inmenging van een notaris en advocaat. Dan wordt het ook een financiële kwestie.

De krantenkoppen
Zo nu en dan verschijnen er bij ons in Nederland artikelen over de situatie in Mali in de kranten en reportages op tv. Die artikelen verschijnen niet omdat we ons zo betrokken voelen bij de Malinezen. Ze verschijnen omdat er een belang achter zit om op dat specifieke moment iets over Mali te schrijven. Het is belangrijk om je af te vragen waarom de media iets publiceren, hoe ze dat doen en wat ze ermee beogen. Meestal zijn er Nederlandse belangen in het spel. Nu gaat het over de Russen die ook daar betrokken zouden zijn in oorlog. De Russen vechten in Mali! Uit de berichten die ik om de paar dagen uit Mali krijg herken ik de middeleeuwse strategie die de Russen hanteren (die overigens lijkt op die van de Jihadisten en die van het leger en die van de rondzwervende criminelen: verkrachten, doden, platbranden). Zelf zeggen de Russen dat ze de Malinese militairen opleiden. Dat doen ze op uitnodiging van de Malinese militaire junta die er de macht greep en de Malinese marionettenregering van Frankrijk verdreef. Dat was dus lang voordat de oorlog van Rusland met Oekraïne begon. Het werd pas groot voorpaginanieuws in Nederland sinds de oorlog in Oekraïne losbarstte. Dat is goed om te weten.

Kort door de bocht
Het is ook goed om te weten dat Mali vermoedde dat Frankrijk de afgelopen tien jaar vanwege eigenbelang onder één hoedje speelde met de jihadisten. Daarom heeft de junta de Fransen eruit gegooid, inclusief hun tv en radiokanalen. Op zijn Russisch probeert de junta nu de vrije pers, eigenlijk het vrije leven, te verbieden. Bovendien circuleren fakenews en complottheorieën vanuit alle partijen ook hier volop.
De verenigde West Afrikaanse landen, de CEDEAO, hebben op dit alles, in overleg met het Westen een embargo ingesteld tegen Mali om de junta op de knieën te krijgen. Het Westen heeft echter zijn kruit zó verschoten dat de jonge bevolking liever crepeert en doorgaat met Rusland dan met Frankrijk. Het lijkt kiezen uit twee kwaden.
Een belangrijke Malinese Imam, Dicko, formuleerde de situatie deze week als volgt: “Het Malinese volk wordt “gegijzeld” tussen de junta en de internationale gemeenschap en “sterft langzaam” door de verspreiding van het jihadisme aan de ene kant en de tekorten die het gevolg zijn van de internationale sancties aan de andere kant”.

foto van het internet

Het dagelijks leven in Mali nu
Door de rampzalige gevolgen van de klimaatveranderingen liggen de temperaturen een groot deel van het jaar boven de 40 graden en lopen op naar 50. De luchtvochtigheid is groot maar de regen komt niet. Als hij komt dan kort en hevig met grote overstromingen tot gevolg. Door het embargo komt er geen diesel meer het land binnen. Dat betekent dat de generatoren voor de energielevering niet of slechts een paar uur per dag draaien. In ieder geval  op het platteland, ik weet niet hoe het in de hoofdstad Bamako is. Geen koelkasten, geen ventilators maar ook geen water uit de waterleiding, geen licht, geen internetverkeer en dat bij zulke hoge temperaturen. Het openbare leven raakt verlamt.
Wat de veiligheid betreft hoor ik dat het op het platteland beter is sinds de junta aan de macht is. Beter is relatief. Het leger gaat de strijd met de jihadisten aan. Echter beide partijen doen voor elkaar niet onder in wreedheden tegen de bevolking. Ik hoor veel vreselijke verhalen en zie afschuwelijke foto’s en video’s die op mijn netvlies blijven zitten. Dat is een deel van de alledaagse werkelijkheid.

                          Net voor het embargo hebben we voorraden diesel en cement kunnen inslaan zodat het werk niet onderbroken hoeft te worden

Here Bugu
Here Bugu ligt buiten de bebouwde kom, je moet het weten en kennen om het te vinden. Een muur omringd de vier hectare waarop elke dag een enorme bedrijvigheid plaatsvindt. Binnenkort verschijnt weer het jaarverslag maar ook in vorige jaarverslagen en door de foto’s en video’s op deze website valt daar alles over te lezen en te zien. Ook onder de huidige omstandigheden gaat op Here Bugu het leven gewoon door. We hebben eigen water uit de putten en elektriciteit van de zonnepanelen. Er wordt groente verbouwd, er is veeteelt, er worden stenen gebakken en gebouwd, de verschillende werkplaatsen voor weven, tassen, ijzerbewerking enzovoort lopen. De gezamenlijke oefeningen in de kring worden gedaan. Binnenkort begint er een opleiding van zes maanden aan 60 jongeren. Een klein melkverwerkingsbedrijfje geleid door vrouwen gaat van start binnenkort.

Het nieuwe huis voor de melkverwerking.

Een deel van de stagiaires uit de dorpen die er altijd zijn op de stoep van het huis dat ze hebben helpen bouwen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Het eerste grote weefgetouw voor de weverij is aangekomen.

Een nieuwe cultuur
Maar het allerbelangrijkste is dat er op Here Bugu een nieuwe samenwerkings- en samenlevingscultuur is ontstaan in de afgelopen vijftien jaar. Een cultuur die gebaseerd is op ‘vertrouwen geven’ en ‘verantwoordelijkheid nemen’. Een cultuur die aansluit aan waardevolle, algemeen menselijke verhoudingen zoals ze nog leefden in de traditionele verhoudingen. Je ‘ziet’ op Here Bugu de bedrijvigheid en tegelijk ‘voel’ je onmiddellijk de vriendelijkheid en saamhorigheid onder de medewerkers van verschillende etnische groeperingen. Maar ook tussen mannen en vrouwen, zonder discriminatie en hiërarchische ongelijkwaardigheid. Dat maakt dat de mensen van Here Bugu een houvast hebben, zelfs in de enorme chaos die om hen heen ontstaan is. Baba is daarin een krachtige leider. En Here Bugu is een hoopvol baken voor velen.
Onze donateurs maken daar deel van uit door het vertrouwen dat ze ons geven voor  onze werkwijze. Natuurlijk hopen we ook dat steeds meer mensen ons vinden en zich met ons verbinden door donateur te worden of door andere mensen op onze werkwijze attent te maken. Met het geld kunnen we waardevolle zaken tot stand brengen, rechtstreeks van mens tot mens, buiten de gebaande paden om.

De ochtendoefeningen

De moestuinen gaan steeds beter door de compost.

De ingekochte rijst en gierst van onze decemberactie wordt bezorgd bij de mensen die het dringend nodig hebben.

Dit pamflet verscheen in Mopti afgelopen week nadat 4 dagen en nachten de waterleiding was afgesloten. De mensen waren wanhopig en richtten zich tot de hulpverlenende instanties die er aanwezig zijn. “Doe iets, help ons” staat er op. Uiteindelijk kwam Minusma (het internationale blauwhelmenleger) in actie en met behulp van brandweerwagens werd water gedistribueerd.

Op Here Bugu wordt ondertussen hard gewerkt aan de metalen watertoren voor de derde put die speciaal water moet geven voor onze vluchtelingen. Het water van onze eigen putten is niet meer voldoende. We sparen nog voor de pomp, de zonnepanelen en de waterleidingen. De enorm diepe put is al klaar.

Herinnering aan vervlogen tijden. De Peulen, herdersvolk, doen een koeiendans op Here Bugu. Hiermee hopen ze in de smaak te vallen bij de vrouwen die hun keuze laten vallen op de man die het best met zijn koeien kan dansen. Deze cultuur van de Peulen wordt verboden tegenwoordig en daarmee gaat een grote traditie verloren.