Malinese herders

Voor het eerst sinds vele jaren ben ik met de Kerstdagen in Nederland en ademde ik de afgelopen dagen de prikkelende vrieslucht in waar ik in Mali zo’n heimwee naar had. Vanwege de corona worden het intieme dagen en dat is eigenlijk niet anders dan ik gewend ben.

In de eerste jaren op Here Bugu bedacht ik, in dit voornamelijk islamitische land, een paar eigen ‘kerstrituelen’ waarbij Sedou, de gardien (conciërge) altijd mijn ‘partner in crime’ was. Samen zaagden we tientallen lege waterflessen door, vulden ze gedeeltelijk met zand met daarin een door mij uit Nederland meegenomen waxinelichtje. Ik heb ook wel eens kaarsen meegenomen maar die smolten al van de hitte voordat ik ze kon aansteken. Als het donker werd, en donker in Mali is echt heel donker, slopen we samen langs de binnenkant van de muur rondom Here Bugu en plaatsten de flessen met de brandende lichtjes op de muur. Het was eng om te doen want op veel plaatsen groeide struikgewas, met stekende dorens of slangen tussen de takken of andere griezels. Door de lichtjes werd de nachtelijke ronde met de honden voor Sedou die nacht een klein feestje. En ik zat op deze avond, kerstavond, jaar na jaar, vroeg op het dak, onder mijn muskietennet, maar vooral onder de weergaloze sterrenhemel. Een sterrenhemel zo vol sterren in zo’n oorverdovende stilte dat je zou kunnen denken dat je ze kon horen twinkelen. En ik zag in de nacht de grenzen van Here Bugu. En dan las ik een mooi kerstverhaal hardop voor zoals ik dat vroeger deed voor de kinderen en ik dacht aan mijn familie en vrienden, luisterde naar het gescharrel van de dieren rondom en voelde me nooit alleen.

Later, toen de lichtjes niet meer konden vanwege de onveiligheid, vulden we vier halve kalebassen met aarde, twee voor ieder van ons. Elke avond, van kerstavond tot zes januari, de zogenaamde 13 heilige nachten, woelden we met onze handen ritmisch door de aarde terwijl we zachtjes met elkaar praatten. Daarna werden de kalebassen bij elkaar gezet op mijn dak om de hele nacht de invloed van sterren en maan te ondergaan. Op zes januari strooiden we de fijne aarde uit over het land en mompelden er ieder onze eigen goede wensen voor Here Bugu bij.

Rituelen maken het leven mooi, geven het glans, creëren liefdevolle herinneringen die je begeleiden, ook in tijden dat er andere realiteiten aan de orde zijn. En zo zal dat deze Kerstnacht ook zijn. Here Bugu en Nederland toch een beetje dicht bij elkaar.

Baba is inmiddels na een gevaarlijke tocht met een volle auto uit Bamako teruggekeerd op Here Bugu. Daar heeft hij al een aantal verkenners op pad gestuurd voor het inkopen van rijst en gierst. Want dat gebeurt ook in de komende weken. Ook hierbij zijn Nederland en Here Bugu dicht bij elkaar.

 

Na 17 dagen heeft onze actie al een bedrag opgeleverd van € 12.680,- En we hebben nog een paar weken te gaan!
We kunnen niet genoeg alle mensen bedanken. Alle mensen die ons het hele jaar door steunen, alle mensen die ons nu steunen en alle mensen die nog mee gaan doen.
Het brengt warmte en licht in donkere tijden!

Wanneer je jezelf aanmeld op de mailinglijst van de babablog ontvang je ook de bijbehorende mail met het laatste nieuws over de Rijstactie en kunnen we je persoonlijk bedanken.
Mailinglijst Babablog

zakken van 100 kilo zijn behoorlijk zwaar

de rijst komt ruw aan en moet dan machinaal ontkaft worden

op vuren worden de maaltijden met rijst of gierst gekookt